Droomt Hakim nog?
Hakim, ooit zelf straatkind, reist met een cameraploeg de wereld over op zoek naar de dromen van kinderen uit alle windstreken. Hij herkent veel in hun leven en dromen. Maar waar droomt Hakim zelf nog van?
Wat was jouw droom toen je kind was?
'Ik weet nog goed dat er in mijn dorp in Algerije op de witte muur van de Franse kazerne een filmpje werd gedraaid. De Franse militairen hadden mij met mijn oma gefilmd en dat werd achterstevoren afgespeeld. Ik was een jaar of vijf en vond het magisch. Het hele dorp was uitgelopen om te komen kijken. Ze keken afwisselend naar mij op de muur en naar mij in het echt. Vanaf dat moment wist ik: ik wil acteur worden.'
Hoe heeft cultuur bijgedragen aan jouw ontwikkeling?
'Ik werd betoverd door de films in de bioscoop. Het was in de tijd dat mensen in de zaal bukten wanneer er een trein leek aan te komen. Ze gooiden schoenen naar de schurken op het witte doek. Ik deed in Algerije theatercursussen, ging naar de toneelschool in Parijs en verdiende geld door op straat portretten te tekenen. Cultuur werd mijn redding.'
Waarom heeft het zin om te investeren in cultuur?
'We maken oorlog met mensen die we helemaal niet kennen. Dat is toch stom! Maar wat de politiek niet lukt, lukt cultuur wel. Denk maar aan muziek. Muziek kent geen grenzen. Door cultuur leren mensen elkaar beter kennen en begrijpen. Het brengt ons dichter bij elkaar. Ik geloof in de fantasie van kinderen en wil die de vrije ruimte geven. Ik was vroeger een arm kind, met veel fantasie en grote dromen. Ik ken de pijn, maar ik ken ook de mogelijkheden die cultuur biedt.'
Waar droom je zelf nog van?
'Ik ben nu bijna 51 en heb dezelfde dromen die ik als kind had. Ik wil films maken over kinderen, met kinderen. Ik wil muziek maken, piano leren spelen. Ik wil reizen. En ik wil mijn drie eigen kinderen verwennen. Mijn motto? Laat iedereen genieten!'
