Mam, je tiet zit scheef
De late gevolgen van borstkanker, daarover heb ik het met mijn artsen nauwelijks gehad. Ik denk ook niet dat ik me er iets van aangetrokken had. Vlak na de diagnose borstkanker is er maar één ding dat telt: overleven. Ze kwamen natuurlijk wel, die late gevolgen. Gewrichtsklachten, extra kilo’s, verminderd libido, opvliegers, chemobrein, lymfoedeem; ik heb er nog steeds allemaal last van en mijn omgeving ook. Maar de gevolgen werden wel bespreekbaarder.
In het begin vond ik het heel vervelend om de haverklap een opvlieger te krijgen. Ik zag mensen verbaasd kijken hoe ik met een zwetend rood hoofd mijn vestje voor de zoveelste keer uit - en even later weer aan deed. Tegenwoordig kondig ik onmiddellijk aan dat ik even naar buiten ga omdat ik een opvlieger voel opkomen. Handig ook om uit een saai gesprek te ontsnappen!
Ik vind het belangrijk dat mijn uitwendige prothese recht zit. In het begin vroeg ik stiekem aan mijn man of aan een van mijn dochters of alles nog goed zat. Met andere mensen had ik het daar niet over. Maar ook daarin ben ik tegenwoordig makkelijker. Laatst had ik op Vlieland gezwommen met twee vriendinnen. In mijn oude prothesezwempak. Toen we weer bij de tent kwamen, fluisterde een van mijn dochters: ‘Mam, je tiet zit scheef…’
‘Waarom hebben jullie dat niet gezegd?!’, riep ik tegen mijn vriendinnen.
Voor het schrijven van deze column vraag ik aan mijn man of ik nog last heb van andere dan bovengenoemde late gevolgen. ‘De ouderdom is bij jou versneld ingezet’, zegt hij. ‘Je hebt een slechter gehoor en slechter zicht’. ‘Huh?!’ reageer ik verbaasd. ‘O en een slechter geheugen’, lacht hij.
