Een pijnlijke schaduwplek
Tien jaar geleden is het dat de vrouw van Sander Bongers de diagnose borstkanker kreeg. Hun tweelingdochters waren toen 9 jaar. Hoe langer het geleden is, hoe meer vertrouwen Sander heeft dat het goed blijft gaan. Al weet je het nooit zeker…
‘Borstkanker heeft ook bij mij een litteken achtergelaten. Het is een pijnlijke schaduwplek die beïnvloedt wie ik ben zonder dat ik daar grip op heb. Daarom is het goed om er af en toe over te praten, al is het met tegenzin. Op 5 november 2018 was het tien jaar geleden dat geheel onverwachts onze wereld instortte. Die eerste weken herinner ik me als een achtbaan van emoties, die maar niet ophield. Het moeilijkste was het verdriet en de angst van onze tweelingdochters. De chemoperiode was een nare tijd, waarin ik Esther zag aftakelen. De zorg voor ons gezin en de zwarte humor die we deelden, hielden me overeind. Er waren ook mooie momenten, bijvoorbeeld toen we ondanks de chemodip samen gingen wandelen en een hertje zagen lopen. Het werd me in die periode nog duidelijker dat het in het leven gaat om genieten van kleine dingen en mooie ervaringen. Mijn vrienden en de collega’s op de middelbare school waar ik werk, waren erg meelevend. In die tijd ging ik vaak naar de klimhal, waar ik het juist niemand vertelde. Het was fijn om een plek te hebben waar ik niet over borstkanker hoefde te praten. Na de behandelingen organiseerden we een groot feest om het leven te vieren, dat was fantastisch. We stellen sindsdien leuke dingen zo min mogelijk uit, het leven is nu. We hebben veel moeten aanpassen door de borstkanker. Esther is lichamelijk minder sterk, mag niks meer tillen en had een paar jaar last van stemmingswisselingen door hormoontherapie. Ik ben tegenwoordig veel in mijn atelier waar ik lampen, instrumenten en meubels maak van gevonden materialen. Daar zijn de nare herinneringen waarvoor ik het liefst wil vluchten niet aanwezig en ben ik volledig in het hier en nu.’
