Over guichelheil, de burgemeester en leuke kinderen
In 1986 werd ik uitgeloot voor de School voor Journalistiek in Utrecht. Echt balen! Als kind was ik al een nieuwsgierig Aagje. Ik hield van lezen, schrijven en informatie verzamelen in mapjes (dat doe ik nog steeds). Mijn lievelingswoord stamt uit die tijd: guichelheil! Ik was toen nog enthousiast in de weer met mijn botaniseertrommel, zelfgemaakte bloemenpers en herbarium.
Ik woonde pas twee jaar in Zeeuws-Vlaanderen en zat in de 6e klas van de basisschool toen ik een werkstuk moest maken over het achthonderdjarig bestaan van Hulst. Daarvoor wilde ik graag met de burgemeester spreken. Mijn allereerste interview! Van de vragen die ik de burgemeester stelde, herinner ik me alleen de laatste en voor mij belangrijkste vraag: ‘Wanneer is het overdekte zwembad klaar?’
Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit Utrecht. Afhankelijk van de verre reizen die ik ging maken, volgde ik leuke bijvakken zoals Indische godsdienstgeschiedenis en Latijns-Amerikaanse cultuur. Ik had een brede interesse en was duidelijk meer een generalist dan een specialist. Bij mijn eerste vaste baan - bureauredacteur bij een kinderboekenuitgeverij - bleef ik negen jaar hangen. Zo goed had ik het daar naar mijn zin. Door andermans teksten te redigeren, kreeg ik wel steeds meer zin om zelf te schrijven. Dat lukte toen ik in 2006 eindredacteur werd van de specials bij kinderkrant Kidsweek.
Helaas werd ik op mijn 40e ziek. Naar aanleiding daarvan maakte ik samen met mijn tweelingdochters een informatief kinderboek over borstkanker: Gewoon pech als je moeder borstkanker heeft (Uitgeverij SWP, 2010). Daarna werd ik freelance tekstschrijver, eindredacteur en projectredacteur. In de afgelopen jaren maakte ik kranten, magazines en artikelen en interviewde ik niet alleen volwassenen, maar ook veel kinderen. Gelukkig maar, want ik hou van hun onbevangenheid en eerlijkheid.
