Een duivels dilemma
Behalve zijn schoonmoeder en schoonzusje, bleek ook zijn eigen vrouw erfelijk belast met een mutatie aan het BRCA1-gen. Sander Geurts (39): ‘Ik probeerde mijn vrouw in alle opzichten te steunen, maar uiteindelijk kijk je toch machteloos toe.’
‘Mijn schoonmoeder is overleden aan eierstokkanker. Toen mijn schoonzusje borstkanker kreeg was er genoeg aanleiding voor genetisch onderzoek. We hadden niet verwacht dat mijn vrouw erfelijk belast zou zijn; we dachten dat we de dans zouden ontspringen. De uitslag was een enorme tegenvaller.
Het leek mij verstandig borsten en eierstokken preventief te laten verwijderen, maar ik liet de uiteindelijke beslissing aan mijn vrouw over. Als partner heb je een ondersteunende en adviserende rol, maar zij moet uiteindelijk met haar beslissing verder kunnen. Gelukkig zaten we op één lijn: we wilden allebei het risico zoveel mogelijk beperken. Ik vond het bizar dat ze in haar gingen snijden terwijl ze kerngezond is; het is een duivels dilemma.
Eerst werden de eierstokken verwijderd. Ik vond dat het lastigst, niet omdat ik nog een kind wilde, maar omdat ik bang was dat de hormonale veranderingen haar persoonlijkheid zouden beïnvloeden. Ook was ik bang dat de fysieke chemie, waarbij geur een belangrijke rol speelt, zou verdwijnen. Gelukkig is dat niet het geval. Het borstenverhaal bleek uiteindelijk veel ellendiger: door eindeloze ontstekingen waren zeven operaties nodig en zijn we er drie jaar mee bezig geweest. Uiteindelijk zijn we allebei wel heel blij met het resultaat van de reconstructies.
Mijn zwager was een soort lotgenoot: we konden samen praten en grappen maken over wondspoelen, expanders en tepelbanking. Humor is een goed mechanisme om te relativeren.
Het risico op borst- en eierstokkanker is nu weg, maar ik ben me ervan bewust dat je ook andere kankersoorten kunt krijgen of onder een bus kunt lopen. Gelukkig is mijn vrouw ontzettend positief ingesteld. Haar veerkracht heeft eigenlijk nog het meeste indruk op mij gemaakt.’
