Gebruiksaanwijzing
donderdag 25 november 2021
Mijn tweelingdochters waren 2 jaar en aten de korstjes van hun brood niet op. Sterker nog: op het kinderdagverblijf gooiden ze de korstjes met een uitdagende blik op de grond. En als twee kindjes dat durven, volgen er vanzelf meer… De pedagogisch medewerkers traden streng op om hier een eind aan te maken. Alle kindjes moesten hun korstjes opeten!
In het heen-en-weer-schrift las ik dat mijn ene dochter door deze nieuwe regel heel boos ging kijken. Maar uiteindelijk at ze wel haar korstjes op. De ander weigerde.
Uiteindelijk zette een van de pedagogisch medewerkers haar met een plastic bord vol broodkorstjes op een stoeltje in de hoek. Dat maakte echter geen enkele indruk op haar. In het schrift las ik dat mijn dochter het van de pedagogisch medewerker ‘gewonnen’ had: ze at haar korstjes pertinent niet op en vond het ogenschijnlijk helemaal niet erg om in haar eentje in de hoek te zitten.
Ik ben bang dat mijn dochter dat eigenwijze gedrag van mij heeft. Als tienjarige zat ik ooit in de klas te spelen met een mandarijn, die ik verveeld over mijn tafeltje liet rollen. Ik moest hem inleveren bij de meester. Zodra het speelkwartier begon, kon ik de mandarijn terugkrijgen. Tenminste, als ik sorry zou zeggen tegen de meester.
Ik voelde geen enkele twijfel: ik had géén spijt, ging géén sorry zeggen en hoefde die mandarijn niet meer terug. Ik ging dus gewoon lekker buiten spelen.
Weken later kregen mijn ouders een uitnodiging voor het 10-minutengesprek. ´Het gaat op zich prima met Esther’, vertelde mijn meester. ‘Alleen is ze erg koppig en eigenwijs.’ Hij zette demonstratief het bewijsmateriaal op tafel: een schoteltje met een groen beschimmeld mandarijntje.
Mijn tweelingdochters zijn inmiddels 22. Die van de korstjes kan nog steeds heel koppig en eigenwijs zijn, net als ik. Soms spreekt ze mij nu aan op mijn gedrag. En dan schaam ik me dat ik nog steeds mijn eigen gebruiksaanwijzing niet helemaal begrijp.
