Het spel van de eindredacteur

Wat een feestje was het toen de eerste artikelen voor dit themanummer over spel en spelen binnenkwamen. Vrij spelen, spelen met vriendjes, doen-alsof-spel, sensorisch spelen, spelen met sommen; het kwam allemaal voorbij. Het deed me terugdenken aan de kindertijd van mijn tweelingdochters. Hoe ze in de winter in bikini naar beneden kwamen omdat ze ‘strandje’ speelden. Hoe de een alle plastic bakjes en schalen uit de keukenla gooide, terwijl de ander alles netjes weer terugzette. Hoe ze boekjes met choreografieën ‘lazen’ en dan een onnavolgbaar dansje deden. Hoe ze ‘reisbureautje’ speelden met flyers en reisgidsen, de houten fietsjes werden ingezet als vliegtuig. Eenmaal aangekomen op de vakantiebestemming snorkelden ze in de wondere onderwaterwereld van hun eigen Tummy tub. Ze konden zich ondanks hun verschillende karakters en interesses samen eindeloos vermaken.
Ik groeide zelf op in een gezin met vier kinderen. Mijn oudste broer was heel handig en speelde vooral met snoeren en gereedschap. Mijn zus was een paardenmeisje. Ze speelde eindeloos paardje op een houten boomstam-bank waar ze bij wijze van zadel een oud matras overheen had gelegd. Mijn jongste broer was gek op Playmobil en op zijn houten racebaan. Maar waar speelde ik zelf eigenlijk mee? Wat was mijn favoriete speelgoed? Waar kon ik me eindeloos mee vermaken?
Ik belde mijn ouders om te vragen of zij het nog wisten. Er kwam van alles langs: de rieten poppenwagen, het poppenhuis, mijn weefraam, hinkelen, een winkeltje met schattig kleine doosjes, de bloemenpers en mijn herbarium. We speelden ook vaak schooltje of postkantoortje. Dan zetten we allemaal een stoel in de deuropening van onze kinderkamer en verbonden die stoelen met vliegertouw waaraan we met paperclips briefjes vastmaakten, die we dan rondstuurden.
Maar het aller-allerliefst verzamelde ik plaatjes, bonnetjes, snoeppapiertjes en ansichtkaarten om te ‘plakboeken’. Vakanties, uitstapjes, schoolreisjes en zelfs sinterklaasgedichten; het kwam allemaal in een plakboek terecht. Voorzien van behoorlijk droge teksten over wat we die dag op welk tijdstip gedaan hadden. Ik maakte er zelfs een inhoudsopgave bij.
Grappig dat ik het nog steeds ontzettend leuk vind om tekst en beeld te verzamelen en daar samen met de vormgever een mooi magazine van te maken. Eigenlijk ben ik nog steeds aan het spelen.