Ik had geen idee dat het kwaadaardig was
Rieki Buijs (79): “Tweeënhalf jaar geleden zat ik voor iets anders bij de kaakchirurg in het ziekenhuis, toen hij het bultje aan de zijkant van mijn neus zag. Hij haalde er direct een andere arts bij en ik kreeg een biopsie. De volgende dag werd ik gebeld: het was huidkanker en het moest zo snel mogelijk verwijderd worden.
Ik schrok natuurlijk, maar had blind vertrouwen in de arts; het zou vast goed komen. Behoefte om het iedereen te vertellen had ik niet. Ik had geen zin in andermans enge verhalen over huidkanker en bovendien vraagt iedereen dan hoe het met je gaat, terwijl je het zelf juist probeert te vergeten. Achteraf heb ik het wel verteld hoor, maar op dat moment bleef ik gewoon rustig; ik was in goede handen in het ziekenhuis.
Binnen een paar weken ben ik geholpen. De plaatselijke verdoving was erg pijnlijk en de operatie duurde ongeveer een uur. Mijn neus is mooi genezen: je ziet het litteken amper.
Wanneer ik nu iemand zie met een bultje op zijn neus denk ik: ‘Mens, ga naar de dokter!’ Het kan huidkanker zijn. Doordat het er onschuldig uitzag, heb ik er zelf zeven jaar mee rondgelopen. Ik had werkelijk geen idee dat het kwaadaardig was.
Doordat ik huidkanker heb gehad, ben ik alerter geworden. Ik gebruik factor 50, draag een hoedje en zit nooit meer pal in de zon. Wel jammer want ik hou van een kleurtje; nu moet ik me altijd opmaken. In mijn jeugd werd er nauwelijks over de gevaren van zonnen gesproken: er was nog niet zoveel over bekend. Gelukkig wordt er nu wel gewaarschuwd.
Als ik kanker zou krijgen die niet te genezen is, zou ik er niks aan laten doen. Als je toch doodgaat waarom zou je dan nog levensverlengende behandelingen ondergaan waar je doodziek van wordt? Het zou ook niet eerlijk zijn tegenover de maatschappij omdat het een hoop geld kost, terwijl het uiteindelijk niet helpt. Ik word dit jaar 80 en ben dankbaar dat ik er tot nu toe zo goed doorheen gerold ben.”
