Esthers column: Medicijntrouw
Mijn borstkanker was hormoongevoelig en dus kwam ik in aanmerking voor hormoontherapie. Ik twijfelde niet; alles wat de kans op terugkeer van de kanker zou verkleinen, greep ik met beide handen aan. Toen ik eraan begon in 2009, zei mijn internist dat deze behandeling vijf jaar zou duren.
Inmiddels slik ik al bijna acht jaar dagelijks tamoxifen. Nou ja, dagelijks… Natuurlijk vergeet ik het ook wel eens. In het begin had ik behoorlijk last van mijn chemobrein. Ik wist in de ochtend vaak niet of ik de avond tevoren nou wel of geen pilletje had genomen. Daarom kocht ik een pillendoosje met zeven vakjes met de afkortingen ma, di, wo, do, vrij, za, zo. Al snel waren de letters eraf gesleten en raakte ik weer in de war. Met zwarte, watervaste stift schreef ik de dagen van de week zelf weer op de vakjes.
Mijn internist stelde een jaar geleden voor dat ik een aantal weken zou stoppen met de tamoxifen. Dan kon ik kijken of mijn opvliegers en gewrichtsklachten zouden verminderen. Ik twijfelde. Stel nou dat mijn klachten als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen? Dan werd het alleen maar moeilijker om daarna weer gemotiveerd door te slikken.
Toch besloot ik tijdens de zomervakantie een tamoxifen-pauze te nemen. Lekker op vakantie zonder pillen! De opvliegers bleven echter komen en mijn gewrichten voelden ook niet soepeler dan anders…
Eenmaal thuis vulde ik braaf mijn pillendoosje en slikte gewoon weer verder.
Het beleid wat betreft hormoontherapie is voortdurend in ontwikkeling. Voor mij is het advies nu: tien jaar tamoxifen. Maar tegen die tijd krijg ik misschien wel levenslang. Nu maar hopen dat de watervaste stift het houdt!
